De tentoonstelling 'Borderline' vermengt op een
ongenuanceerde manier
berbertapijten met kunsttheorie en met het werk van Bracha
Lichtenberg-Ettinger.
Dit concept verwart culturen en contexten en propageert onderhands een
simplistische en conservatieve definitie van het beeld van 'man' en
vrouw'
in onze maatschappij waarin de tentoonstelling plaatsvind.
Onder het mom van een ethnologisch geëngageerde zoektocht naar
ondergewaardeerde kunstvormen roept de tentoonstelling een diffuus
vrouwenbeeld op waarin 'de' vrouw opnieuw naar het rijk van de natuur,
de
innerlijkheid en het moederschap verbannen wordt.
Hier scheppen vrouwelijke kunstenaars hun kunst uit de buik, in plaats
van
met hun hoofd.
De tentoonstelling suggereert de vraag of vrouwen überhaupt kunst
kunnen
maken...
...of ze niet gewoon bezig zijn met "het bijzondere universum van
de vrouw"
uit de drukken ('Borderline').
Er kan dus geen sprake zijn van een 'vernieuwende kijk op de wereld
van de
niet-mannelijke kunst'.
Het is verontrustend dat een dermate ambigu concept in het PSK en in
het
kader van Brussel 2000 zo in de kijker gezet wordt. Het lijkt wel alsof
de
gender/sex-discussie aan de tentoonstellingmakers onopgemerkt voorbijgegaan
is.
Dit kan, in alle ernst, niet het vrouwenbeeld zijn waarmee wij het nieuwe
millenium ingaan.
---------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------
